8η Μάρτη Μέρα Αγώνα για τα Δικαιώματα των Γυναικών.

8η ΜΑΡΤΗ

Μέρα άρρηκτα δεμένη με το εργατικό κίνημα, με τους αγώνες των εργατριών.

Η 8η Μάρτηείναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα, με τους αγώνες των εργατριών και την ιστορία τους.

Στις 8 Μάρτη 1857, οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια ακόμα και 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από των αντρών συναδέλφων τους. Ετσι, στα αιτήματα περιλαμβάνονταν η μείωση των ωρών εργασίας στις 10 και η εξίσωση των μισθών αντρών και γυναικών. Η απεργία και οι διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση με την αστυνομία και τα όπλα και τελικά βάφτηκαν στο αίμα των εργατριών.

Η απεργία της 8ης Μάρτη 1857 αναδείχθηκε σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, καθώς έθεσε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της πάλης κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας των γυναικών, σε συνδυασμό με τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση.

Το 1910, η Κλάρα Τσέτκιν, μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος, πρότεινε στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας,πρόταση που έγινε αποδεκτή.

Οι πρώτες απεργίες εργατριών

Ο καπιταλισμός, βάζοντας μαζικά τις γυναίκες στην παραγωγή, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθούν η πάλη και οι αγώνες τους. Εξάλλου, η ανάπτυξη της βιομηχανίας επιφύλαξε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τόσο για τις γυναίκες όσο και για τα παιδιά. Σε Ευρώπη και Αμερική, γυναίκες της εργατικής τάξης δούλευαν μαζί με ανήλικα παιδιά σε εργοστάσια και ορυχεία, από τα χαράματα μέχρι το βράδυ, χωρίς καμία ώρα ξεκούρασης.

Η πρώτη γυναικεία απεργία έγινε στην αγγλική πόλη Γουόρτσεστερ το 1804, από τις εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια. Στις ΗΠΑ, η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία έγινε το 1820 στις βιοτεχνίες ενδυμάτων του Νιου Ινγκλαντ, με αιτήματα για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και μικρότερα ωράρια. Το 1828 απήργησαν οι υφάντριες στο Ντόβερ. Το 1831 τις ακολούθησαν οι Γαλλίδες καπελούδες. Το 1834 και το 1836 έγιναν δύο ακόμη μεγάλες απεργίες από τις βαμβακεργάτριες της βιομηχανίας Λόουελ στη Μασαχουσέτη. Το 1844 οι εργάτριες της συγκεκριμένης βαμβακοβιομηχανίας ίδρυσαν το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματείο. Η έντονη δραστηριότητά του είχε ως αποτέλεσμα τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία.

Οι συνθήκες εργασίας στα κέντρα του εμπορίου ενδυμάτων στις μεγάλες πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη, ήταν μεσαιωνικές. Συχνά εκδηλώνονταν πυρκαγιές που έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή των εργαζομένων, ο φωτισμός κάτω από τον οποίο δούλευαν ήταν ανεπαρκής, ο ήχος των μηχανημάτων εκκωφαντικός και το περιβάλλον ανθυγιεινό. Στις εργάτριες επιβάλλονταν πρόστιμα επειδή μιλούσαν, γελούσαν ή τραγουδούσαν, για τους λεκέδες από τα λάδια των μηχανών πάνω στα υφάσματα, για τα γαζιά που ήταν πολύ σφιχτά ή πολύ χαλαρά.

Το Φλεβάρη του 1910 έγινε στη Νέα Υόρκη μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 20.000 εργάτριες. Για 13 βδομάδες, γυναίκες μεταξύ 16 και 25 ετών πραγματοποιούσαν πικετοφορίες σε καθημερινή βάση. Σε αυτές δέχονταν συχνά την επίθεση των αστυνομικών. Ωστόσο η απεργία δεν διαλύθηκε, παρά μόνο όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις.

Το Μάρτη του 1911, ένα χρόνο μετά την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, 1.000.000 άντρες και γυναίκες τίμησαν την επέτειο με μαζικές συγκεντρώσεις.

Στις 8/3/1912, 23.000 εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης απήργησαν και ζήτησαν για μια ακόμη φορά 10ωρο, καλύτερες συνθήκες, ίσο μισθό με τους άντρες, κατάργηση της παιδικής εργασίας και δικαίωμα ψήφου, διαδηλώνοντας με το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα».

Στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13/4/1892, από τις υφάντριες του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, οι εργοδότες αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή των εργατριών από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος.

Τα επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, δίνοντας και θύματα στον αγώνα, κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους.

Το 1924 οι καπνεργάτες κατεβαίνουν σε απεργία. Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν άσχημες, τα μεροκάματά τους μικρά, ενώ η αξιοποίηση των μηχανών έφερνε ανεργία. Στην απεργία των καπνεργατών της Καβάλας σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου.

Το 1926, στην απεργία στο εργοστάσιο «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, στην ομάδα περιφρούρησης της απεργίας και στις συγκεντρώσεις συμμετείχε και η εργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, μητέρα δύο παιδιών και 6 μηνών έγκυος. Σκοτώθηκε στις 8/8/1926, κατά τη διάρκεια πορείας των απεργών, από τα πυρά της αστυνομίας.

Το 1927 σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη, επίσης από το Αγρίνιο. Αλλά και η Αναστασία Καρανικόλα, στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, στις 9/5/1936.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σήμερα η κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας

Σε κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίαςπροχωρά, σήμερα, Πέμπτη, στις 8.30 π.μ. η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ). Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας,καλεί τις γυναίκες να τιμήσουν το αγωνιστικό περιεχόμενο της 8ης Μάρτη, διεκδικώντας τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους.

Η ΟΓΕ τονίζει πως δεν συμβιβάζεται με την εργασιακή ζούγκλα που έχουν διαμορφώσει η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις:

«Δεν αποδεχόμαστε τη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη δουλειά χωρίς εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, με μισθούς που δεν φτάνουν για να καλύψουμε ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης για μας και τις οικογένειές μας. (...)

Επιστρέφουμε ως απαράδεκτες τις υποκριτικές κορόνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί "ισότητας των φύλων". Η βαρβαρότητα της μερικής και "ευέλικτης" εργασίας, όπου το 60% των εργαζομένων είναι γυναίκες, όχι μόνο δεν έχει σχέση με την ισότητα, αλλά μας καταδικάζει να ζούμε σε καθεστώς τρόμου, είτε εξαιτίας του μισθού που δεν φτάνει είτε με το φόβο της απόλυσης.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σμπαραλιάζει την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή. Μας στερεί κάθε δυνατότητα συμμετοχής στην κοινωνική δράση. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις - μεγαθήρια καταπίνουν τις αυτοαπασχολούμενες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στέλνει τη μητρότητα στο απόσπασμα, γιατί θεωρείται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος.Διατηρεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών για να απολύουν εγκύους».

Η ΟΓΕ καλεί τις γυναίκες να δυναμώσουν το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τα εργατικά σωματεία, τις Ενώσεις αυτοαπασχολούμενων, τους αγροτικούς και φοιτητικούς συλλόγους. «Εντείνουμε την πάλη για τα δικαιώματά μας στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο. Για μια ζωή χωρίς πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε το αγωνιστικό περιεχόμενο της 8ης Μάρτη», υπογραμμίζει στην ανακοίνωσή της.

Βαρίδι για την καπιταλιστική κερδοφορία τα δικαιώματα των γυναικών

Ενα ακόμα βαρύ χτύπημα στην προστασία της μητρότητας αποτελεί η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης(ΔΕΕ) να κρίνει νόμιμη την απόλυση εγκύου, απόφαση πλήρως εναρμονισμένη με την αντεργατική νομοθεσία που διαμορφώνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τα ίδια τα ευρωενωσιακά όργανα.

Η απόλυση έγινε το 2013 στην ισπανική τράπεζα «Bankia», στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων. Το σκεπτικό του ΔΕΕ ότι η απόλυση εγκύου επιτρέπεται, αρκεί ο εμφανιζόμενος λόγος απόλυσης να μην είναι η ίδια η εγκυμοσύνη, «νομιμοποιεί» τους προσχηματικούς λόγους που χρησιμοποιούνται από τους εργοδότες για να συγκαλυφθεί ότι η μητρότητα θεωρείται «κόστος» για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», τα οποία με τόση ζέση διαφημίζει στους εργαζόμενους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αυτή είναι η βαρβαρότητα την παγίωση και επέκταση της οποίας προωθεί και στην Ελλάδα κατ' απαίτηση της μεγαλοεργοδοσίας...

Διαρκής επίθεση

Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας σε ανακοίνωσή της για την απόφαση του ΔΕΕ υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «...Προστίθεται στα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών τόσο στη μητρότητα όσο και την εργασία από τις κυβερνήσεις, την ΕΕ, τους θεσμούς και τα όργανά τους που με τους νόμους, τις Οδηγίες και τις αποφάσεις τους φροντίζουν να είναι τα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων "λυμένα", ώστε να ξεφορτώνονται ό,τι θεωρείται "κόστος" και βαρίδι για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους. Το νέο χτύπημα στο δικαίωμα των εργαζόμενων γυναικών στη μητρότητα συμπληρώνει το τοπίο της εργασιακής ζούγκλας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που λήγουν κάθε λίγους μήνες και δεν ανανεώνονται ποτέ όταν η εργαζόμενη μείνει έγκυος».

Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των αντεργατικών πολιτικών στη μητρότητα και συνολικά στα δικαιώματα των γυναικών είναι καθημερινά. Εκφράζονται θεσμικά, με νόμους, διοικητικές και δικαστικές αποφάσεις κ.ά., και κυρίως εκφράζονται στην πράξη, μέσα στους χώρους δουλειάς, όπου είτε οι εργοδότες αξιοποιούν το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο είτε υπερβαίνουν ακόμα και τα ελάχιστα τυπικά πλαίσια προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών, όταν κρίνουν πως στέκονται εμπόδιο στην καπιταλιστική κερδοφορία.

Μπαράζ αντεργατικών μέτρων ενάντια στη μητρότητα

Σταχυολογώντας ορισμένες βασικές πλευρές αυτής της επίθεσης στην Ελλάδα, ξεχωρίζουν τα εξής:

-- Η άδεια μητρότητας είναι 17 βδομάδες στον ιδιωτικό τομέα. Πρόσθετες παροχές, όπως η εξάμηνη άδεια του ΟΑΕΔ, δεν αφορούν το σύνολο των εργαζόμενων γυναικών. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Κατά το χρόνο της άδειας μητρότητας, η γυναίκα δικαιούται αμοιβή από τον εργοδότη της δεκαπέντε ημερών, εάν δεν έχει συμπληρώσει ημερομηνία ενός έτους, ή ενός μηνός, εάν την έχει συμπληρώσει. Από τις αποδοχές της μισθωτού, εκπίπτει ό,τι της καταβλήθηκε από τον ασφαλιστικό της φορέα. Στη γυναίκα που υπάγεται στην ασφάλιση του ΙΚΑ και έχει συμπληρώσει διακόσια ημερομίσθια κατά τα δύο τελευταία χρόνια, πριν την πιθανολογούμενη ημερομηνία τοκετού της, καταβάλλεται, λόγω της απουσίας της, επίδομα μητρότητας από το ΙΚΑ και συμπληρωματική παροχή από τον ΟΑΕΔ, που καλύπτουν τελικά τις αποδοχές της επί δεκαεπτά εβδομάδες». Υπάρχουν περιπτώσεις νέων εργαζόμενων γυναικών οι οποίες χάνουν το επίδομα ακόμα και για 1 ένσημο! Πολλές λεχώνες, θηλάζουσες, νέες μητέρες, απολύονται μετά τη λήξη της άδειας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατηρεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών για να απολύουν εγκύους. Είναι σχεδόν καθημερινά τέτοια παραδείγματα με εργαζόμενες «με μπλοκάκι» και εργαζόμενες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Με αντίστοιχο νομικό οπλοστάσιο το κράτος αντιμετωπίζει τις εγκύους αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς με επαπειλούμενη εγκυμοσύνη. Αλλες εργαζόμενες εκβιάζονται εκ των προτέρων, ακόμα και από την πρόσληψη, και απειλούνται με απόλυση σε περίπτωση εγκυμοσύνης.

-- Η μητρότητα υπολογίζεται ως «κόστος» για τους μονοπωλιακούς ομίλους και το αστικό κράτος. Προκλητικά οι κυβερνήσεις έκοψαν το επίδομα τοκετού, που ανερχόταν στα 1.000 ευρώ. Πλέον το δίνουν μόνο σε όσες γυναίκες γεννούν στο σπίτι, όπως γινόταν δεκαετίες πριν, υποστηρίζοντας ότι βασίζεται σε «επιστημονικές έρευνες», θέτοντας σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των εγκύων και των νεογνών. Ο τοκετός στο σπίτι συμφέρει βέβαια το αστικό κράτος, αφού μειώνει το κόστος κατά 60%, όπως έδειξε μελέτη της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης.

-- Η χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών, η εντατικοποίηση της εργασίας, τα κυκλικά ωράρια, η νυχτερινή εργασία αποτελούν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την αναπαραγωγική υγεία των γυναικών. Επιπλέον, οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις με τις οποίες δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό οι γυναίκες, συνεπάγονται χειρότερες συνθήκες και μεγαλύτερους κινδύνους, ακανόνιστα και «ανάποδα» ωράρια, που επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία. Παράλληλα, περιορίζουν την ασφαλιστική κάλυψη και επομένως και το δικαίωμά τους στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την ίδια ώρα που οι μισθοί - ψίχουλα κάνουν ακόμα πιο δυσβάστακτες τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης της Υγείας. Αναγκάζονται να ακριβοπληρώνουν γιατρούς, φάρμακα, εμβόλια, εξετάσεις, νοσηλεία και σε περίπτωση που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος, να στερούνται κάθε παροχή Υγείας οι ίδιες και τα παιδιά τους. Η κατάσταση αυτή είναι πολλαπλά επιβαρυντική για τις γυναίκες, λόγω των ιδιαίτερων αναγκών για υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, προληπτικές εξετάσεις, προγεννητικό έλεγχο, μαιευτική περίθαλψη.

-- Η επίθεση συνεχίζεται με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στο όνομα της ισότητας. Ενα μέρος των σημερινών εργαζόμενων γυναικών αλλά και οι μελλοντικές γενιές υφίστανται τις συνέπειες των αντιασφαλιστικών ανατροπών, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης μέχρι τα 67 χρόνια, την κατάργηση της πενταετούς διαφοράς στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης μεταξύ αντρών και γυναικών και την ισοπέδωση στο όνομα της ισότητας των φύλων κάθε ευνοϊκής διάταξης και ρύθμισης που ίσχυε για τις γυναίκες. Η πενταετής διαφορά στα όρια συνταξιοδότησης δεν ήταν προνόμιο, αλλά η ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας και της βιολογικής διαφοράς των γυναικών. Είναι η ελάχιστη αναγνώριση των κοινωνικών και οικογενειακών βαρών που επωμίζονται οι εργαζόμενες γυναίκες, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που μεταβιβάζει συνεχώς κοινωνικές υπηρεσίες στις πλάτες τους. Αντίστοιχα, στο Δημόσιο η ισοπέδωση των δικαιωμάτων με πρόσχημα την ισότητα των δύο φύλων οδήγησε στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες εργαζόμενες μέχρι και 17 χρόνια.

Οπως καταλήγει και η ανακοίνωση της ΟΓΕ, απαντώντας σε όλη την απατηλή προπαγάνδα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου» που τάχα θα προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, «αποδεικνύεται ακόμα μία φορά ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων και οι Οδηγίες της ΕΕ όχι μόνο δεν διασφαλίζουν τα σύγχρονα δικαιώματα των γυναικών, αλλά τα τσακίζουν, με γνώμονα τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτά τα δικαιώματα μπορούν να κατακτηθούν μόνο με την αγωνιστική διεκδίκηση και πάλη των γυναικών μέσα από τα εργατικά σωματεία, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα».

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Τα δικαιώματα των γυναικών κινδυνεύουν από την πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων

Την κατάπτυστη απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ που δικαίωσε ισπανική επιχείρηση για την απόλυση εγκύου εργαζόμενης καταγγέλλει ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σωτήρης Ζαριανόπουλος, με παρέμβασή του για την έκθεση με τις «Προτεραιότητες της ΕΕ για την 62η Σύνοδο της Επιτροπής του ΟΗΕ για τη Θέση της Γυναίκας», η οποία συζητήθηκε και ψηφίστηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ στην παρέμβασή του τονίζει τα εξής:

«Στις 8 Μάρτη, είναι η Μέρα της Γυναίκας. Και πέρα από τα λόγια περί "ισότητας", πώς πραγματικά τη γιορτάζει η Ευρωπαϊκή Ενωση;

Με την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που απελευθερώνει την απόλυση εγκύων γυναικών στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, αρκεί, λέει, να μη γίνεται λόγω της εγκυμοσύνης, αλλά για οικονομικούς λόγους.

Κοροϊδία. Βαρβαρότητα.

Για την εργοδοσία, λόγος είναι ότι εγκυμοσύνη και μητρότητα δεν συμβαδίζουν με κέρδη, ανταγωνιστικότητα. Αγριεύει η εργασιακή ζούγκλα των "ιδιωτικών συμφωνητικών" με υποψήφιες εργαζόμενες πως δεν θα δημιουργήσουν οικογένεια, των συμβάσεων που δεν ανανεώνονται όταν η εργαζόμενη μείνει έγκυος.

Με ποσοστώσεις ανά φύλο δεν αλλάζουν οι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που αξιοποιούν για τα κέρδη τις διακρίσεις κατά των γυναικών σαν μέσο μείωσης μισθών, γενίκευσης της "ευέλικτης" εργασίας.

Οι προτεραιότητες της ΕΕ εχθρεύονται τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών. Τα δικαιώματα των γυναικών κινδυνεύουν από δικαστικές αποφάσεις, κοινοτικές οδηγίες, εθνικές νομοθεσίες. Και κατακτώνται μόνο με συμμετοχή τους στο εργατικό, λαϊκό κίνημα».

 ΠΗΓΗ: Ρ 8-3-2018