Μια πραγματικά Ιδιωτική Λαϊκή πρωτοβουλία

Ο ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΩΝ ΔΙΠΟΤΑΜΑΤΩΝ. 

 Μόνο τα απαραίτητα λόγια ανταλλάξαμε όσοι παρευρεθήκαμε στον καθαρισμό της Γέφυρας των διποταμμάτων την Κυριακή 19 Αυγούστου 2018.

Η Ομάδα δούλεψε πειθαρχημένα λες και χρόνια δουλεύαμε μαζί.
Μερικές τηλεφωνικές συνεννοήσεις από την προηγούμενη μέρα ήταν αρκετές για να υπάρξει η στοιχειώδης οργάνωση.
Όλοι ήρθαν με τα εργαλεία που είχαμε συνεννοηθεί, γεμάτοι όρεξη για να φέρουμε σε πέρας ένα ιερό καθήκον. Να προστατέψουμε, όσο εξαρτάται από εμάς, ένα σημαντικό έργο της περιοχής και του νησιού.
Πρώτος έφθασε στο τόπο ο μεγαλύτερος της ομάδας, ο Μιχαλιάδης. Μετά έφθασαν όσοι κατέβηκαν από του Στρόγκου και τελευταίοι φθάσαμε όσοι ανεβήκαμε από τη Συκαμιά. Καθυστερήσαμε γιατί έπρεπε να «επιτάξουμε» το Γάδαρο της Αντωνίας για τη μεταφορά υλικών και εργαλείων.
Γύρω στις οκτώ όλοι είχαμε πάρει τη θέση μας. Ο καθένας, ανάλογα με τα προσόντα του και τις δεξιότητές του.
Στην πρώτη γραμμή δύο συνεργεία. Θεριά ανήμερα και τα δύο. Το ένα ο Στράτος με το γιό του τον Αντρέα και το άλλο η Μαργαρίτα με το Γιάννη το Μουστάκα. Ειδική αποστολή για τον μεγαλύτερο της ομάδας, το Μιχαλιάδη, ο καθαρισμός των πλυντηρίων. Οι υπόλοιποι στα μετόπισθεν. Πρώτος μας στόχος ήταν να δουλέψουμε με ασφάλεια και παρά τις δύσκολες συνθήκες όλα πήγαν καλά.
Τα εργαλεία άναψαν και «κελαηδούσαν» μέσα στη ρεματιά. Η φύση ξαφνιάστηκε και τρόμαξε στην αρχή, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησε και αυτή ότι ο σκοπός ήταν ιερός προκειμένου να προστατευθούν τα ανθρώπινα έργα, αλλά να διευκολυνθεί και η ίδια η φύση να κάνει τη «δουλειά» της.
Γύρω στις έντεκα και μισή η δουλειά τέλειωσε και όλοι στη δροσιά για λίγη ξεκούραση. Λίγες κουβέντες για το ιστορικό της Γέφυρας η οποία ανακατασκευάσθηκε το 1958 από τον τότε κοινοτάρχη Γιώργο Λιβάνιο (Μελέτη) από ένα πρόγραμμα του υπουργείου Γεωργίας. Μέχρι τότε η Γέφυρα ήταν τοξοτή πέτρινη η οποία στη θεομηνία του 1947 είχε «τραυματισθεί» από το ένα πόδι. Αντί να την στερεώσουν και να την διατηρήσουν η τότε κοινοτική Αρχή με τη σύμφωνη γνώμη και της κοινωνίας την γκρέμισαν και την έφτιαξαν ολόκληρη από μπετόν.
Λίγα λόγια επίσης για την χρησιμότητα αυτής της Γέφυρας, η οποία αν παρασυρθεί από τα νερά της ρεματιάς, ο δρόμος Παναγιάς-Συκαμιάς (μονοπάτι 5) κόβεται στα δύο.
Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν η δεν έτυχε να περάσουν από την περιοχή τα διποτάματα είναι η πιο δυνατή πηγή της Σερίφου και η οποία δεν σταματά ποτέ να τρέχει, ακόμα και τώρα που έχουμε δυο χρόνια λιγονεριές.
Από την κουβέντα οι νεώτεροι, που δεν ήξεραν, έμαθαν ότι λίγο παρακάτω στην θέση Χελιδονιά υπήρχε νερόμυλος που δείχνει ότι στην περιοχή υπήρχε έντονη αγροτική, αλλά και κοινωνική δραστηριότητα.
Θυμάμαι πιτσιρικάς να κουβαλάμε κριθάρι από την περιοχή και να το φορτώνουμε σε καϊκι στο κατάστημα στη Συκαμιά. Σε παιδική μου απορία γιατί από μια άγονη Σέριφο παίρνουν κριθάρι και δεν προτιμάνε άλλες περιοχές με μεγάλους κάμπους, οι μεγαλύτεροι μου απάντησαν ότι το μικροκλίμα της περιοχής (Μεσάδα) που δημιουργούσε αυτή η ρεματιά παρήγαγε κριθάρι κατάλληλο για την παρασκευή μπύρας, το οποίο έπαιρνε όλο τότε ο ΦΙΞ.
Τέλος ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για να δροσιστούμε μερικές φωτογραφίες από τον Σταύρο και επιστροφή. Όλοι φύγαμε κουρασμένοι αλλά ικανοποιημένοι. Ο ιερός σκοπός εξετελέσθη. Ήταν μια πραγματική ιδιωτική-Λαϊκή πρωτοβουλία.